Κάτι έγινε και έκλαψα.
Δεν έχει σημασία τι.
Είχα πολλά χρόνια να κλάψω.
5 , ίσως 6.
Είχα ξεχάσει πως είναι.
Προσπαθούσα να μιλήσω και δεν τα κατάφερνα.
Παράξενο. Πολύ έντονο. Απελευθερωτικό. Απότομο.
Μετά σα να έφυγε η τρικυμία και να ηρέμησε η θάλασσα μέσα μου,
ένιωθα τόσο ήρεμος ! Ένιωθα μια περίεργη χαρά !
Ήμουν ελαφρύς. Πολύ ελαφρύς σαν παιδί δίχως έννοιες.
Ναι, ξέρω τώρα αναλύω κάτι τόσο ''απλό'' όπως το κλάμα.
Αλλά για μένα δεν είναι απλό η συνηθισμένο.
Είναι μια σπάνια, πολύ σπάνια εμπειρία.
Αλλά άς φτιάξω μια μακαρονάδα να φάω καλύτερα γιατί περνάει η ώρα.
4 σχόλια:
Το κλάμα είναι κάθαρση. Σα τη βροχή, που ξεπλένει τη φύση, τη δροσίζει για να έρθει έπειτα ο ήλιος.
an se kanei na niotheis toso omorfa mporeis aneta na koitas mia photo tou tzigger kathe proi...
an se kanei na niotheis toso omorfa mporeis aneta na koitas mia photo tou tzigger kathe proi...
ben - ναι είναι !!!!
bro - σιγα μην κλάψω με τον Τζίγγερ. Μάλλον θα βρίζω !
Δημοσίευση σχολίου