16 xρόνια πριν στο Άμστερνταμ

16 χρόνια πριν στο Άμστερνταμ. 18 χρονών παιδάκι.
Με μονοήμερη αεροπορική εκδρομή  για να δούμε τον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ( το γράφω και δεν το πιστεύω ακόμα !), μεταξύ Άγιαξ και Παναθηναικού.
Λιώμα, όταν λέμε λιώμα, λιώμα.
Χωρίς λεφτά. Και εννοώ, χωρίς  καθόλου λεφτά. Ότι κέρναγε η παρέα.
Έχασα τους φίλους μου απο την θολούρα,
έχασα μια φωτογραφική μηχανή στο γκολ,
έχασα τα αυγά και τα πασχάλια.
Καλά που δεν έχασα και το αεροπλάνο του γυρισμού.
Μέσα στο ματς δεν το πιστεύαμε.
Εκπληκτικό παιχνίδι.  Υπερπροσπάθεια η ομάδα, υπερπροσπάθεια και εμείς.
Όταν βάλαμε γκολ τα παίξαμε.
Θυμάμαι που σκεφτόμουν ''που θα βρω λεφτά για τον τελικό ;''.
Και ακόμα και τώρα, 16 χρόνια μετά, οτι αυτή ήταν η πιο ευτηχισμένη μέρα της ζωής μου.
Και ας μην ολοκληρώθηκε το παραμύθι.
Και ας μην ολοκληρώθηκε το ταξίδι προς τον τελικό.
Ξέρετε, τότε, το ποδόσφαιρο ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον μικρό μου κόσμο.