Δημόσιο

Μια φίλη μου έχει μπει στο δημόσιο.
Σε καλή θέση.
Είναι πολύ  όμορφη, γαμώ τα παιδιά, καλός άνθρωπος, είχε μέχρι τώρα μια ωραία ζωή
χωρίς κόμπλεξ και σοβαρά προβλήματα.
Όταν μπήκε, είπε ότι δεν θα γίνει σαν τους άλλους.
Ότι θα προσφέρει, ότι θα είναι σωστή και τυπική.

Αυτό κράτησε κανένα χρόνο.
Τώρα άρχισε να γίνεται σαν όλους τους άλλους.
Κοπάνες, άγραφες άδειες, όλο είναι άρρωστη, όλο παραπονιέται.
Έχει βρει και έναν τρόπο να κάνει ένα μεταπτυχιακό
και να μην πατάει για 2 χρόνια στην δουλειά.
Δεν ξέρω τι παθαίνουνε οι άνθρωποι εκεί μέσα
και αλλάζουν έτσι.
Σαν να τους κάνουν ενέσεις γκρίνιας και λαμογιάς.
Κρίμα.
Όχι γιατί ''πληρώνονται από τους φόρους μας''
Αλλά γιατί είναι δυστυχισμένοι και σιχαίνονται να πάνε στην δουλειά τους.
Τελικά θα καταλήξουν να μπορούν να κάνουν παρέα μόνο με άλλους
δημόσιους υπαλλήλους και να συζητάνε ''πόσο πολύ δουλεύουν'',
ενώ δεν δουλεύουν ποτέ απογεύματα και Σαββατοκύριακα,
και ''πόσα λίγα λεφτά πέρνουν '', όταν πληρώνονται τα διπλάσια από
τον ιδιωτικό τομέα.
Νιώθω ότι χάνω μια φίλη.