Ο φόβος

o Δ. δουλεύει σε μια μεγάλη εταιρεία.
Είναι πάντα ξυρισμένος, γυαλισμένος, καθωσπρέπει.
Αντίθετα με τους περισσότερους που ξέρω, έχει ακόμα την δουλειά του.
Του σπάνε τα αρχίδια, αλλά έχει ακόμα την δουλειά του.
Το ίδιο και η γυναίκα του.
Έχουν λοιπόν, πολλά να χάσουν.
Ακούνε για την κρίση, αλλά οι ζωές τους δεν έχουν πολυαλλάξει.
Έτσι σήμερα το πρωί που τον είδα,
ήταν τίγκα στο άγχος για την πιθανή ακυβερνησία.
Στο πρωινό μιτινγκ τους έλεγαν πως είναι πολύ κακό για την εταιρεία το αποτέλεσμα
και πως τα χρηματιστήρια πέφτουν.
Εγώ γελούσα.
Δεν έχω πια αυτό το άγχος. Ας γίνει ότι θέλει.
Είναι μια μορφή ελευθερίας και αυτό.
Θα μου κλάσουν τα αρχίδια.
Έτσι λοιπόν, εγώ σήμερα είμαι πολύ χαρούμενος,
όχι μόνο για το εκλογικό αποτέλεσμα,
αλλά γιατί με ''έπιασα'' να μην φοβάμαι.
Και φοβόμουν πολύ καιρό, ίσως και από πάντα.
Το μαγαζάκι μου, το σπιτάκι μου, το αυτοκινητάκι μου, την καβάντζα μου.
Τα είχα κανονίσει και πολύ καλά, δεν λέω.
Έγινα και εγώ από αυτούς ''που έχουν κάτι να χάσουν''.
Αλλά τώρα πια δεν τους φοβάμαι.
Και το κυριότερο, θέλω να ζήσω χωρίς τον φόβο τους.

Ένα μεγάλο μπράβο στην Δημοκρατική Αριστερά που δεν συνεργάστηκε για να μπει στην εξουσία
και στον Σύριζα για την μεγάλη ελπίδα που έχει δώσει στον κόσμο.