Μετά την απόλυση

Φάση 1

Τον πρώτο καιρό δεν μπορείς να κοιμηθείς καλά.
Μπορεί να ξυπνάς νωρίτερα από το κανονικό.
Να θες να είσαι πολύ με τους γονείς σου.
Να σου την σπάνε οι ''βολεμένοι'' φίλοι σου
που σπουδάζουν ακόμα και δεν έχουν την ταμπέλα ''απολυμένος-άνεργος''.
Eίσαι επιθετικός με τους φίλους σου που δουλεύουν, και καλά ''τι ανάγκη έχεις εσύ ; χώθηκες στην οργανισμό και καθάρισες''.
Έχεις ένα βλέμμα σαν σκυλάκι, σαν να σε μαλώσανε στην τάξη.
Πας στον ΟΑΕΔ και νιώθεις χάλια, θες να φύγεις από την ουρά, να το βάλεις στα πόδια.
Συνήθως καπνίζεις η τρως περισσότερο.
Δεν θες να βγεις.
Που να πας....

Φάση 2

Θες να ξεκινήσεις κάτι. Να κάνεις κάτι την ενέργεια σου.
Ένα γυμναστήριο, ένα χόμπι, μια δίαιτα , κάτι να απασχολείσαι.
Να περνάει ωραία η μέρα και να βγαίνεις από το σπίτι.
Αυτή η φάση είναι ένα ενδιαφέρον ματαίχμιο γιατί αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι υπάρχει και ζωή έξω από την καθημερινή εργασία. Μια ζωή ποιοτικά πολύ καλύτερη από την
''άλλη μια σκυλίσια μέρα σαν και αυτή'' που έλεγαν και τα Μωρά στην Φωτιά.
Στην άκρη του μυαλού σου, ενώ θα ήθελες να έχεις μόνιμη δουλειά,
αρχίζουν και οι σκέψεις του τύπου ''πω,πω, ρε μαλάκα, πως άντεχα και δούλευα τόσο πολύ ;''

Φάση 3

Ο εφιάλτης της ανεργίας έχει γίνει πια μια ωραία, ήρεμη ζωή, που δεν θες πραγματικά να βγεις.
Έχεις βρει κάποιο τρόπο να την περνάς με λίγα και σου αρέσει.
Δεν μπορείς να το πεις στους φίλους σου και στους γονείς σου καθαρά,
αλλά την έχεις καταβρεί. Και που να δουλέψεις που ''σε πηδάνε για 600 ευρώ'' ;
To έχεις ρίξει στην φιλοσοφία, στην επιστροφή στην φύση και σε όλα αυτά τα τόσο ρομαντικά και φοιτητικά.

Φάση 4

Οι γονείς σου αρχίζουν και κανονίζουν πράγματα για σένα.
Απο ανεξάρτητος άνθρωπος γίνεσαι ξανά '' ο Γιαννάκης'' που θέλει βοήθεια.
Και είναι πολύ ωραία.
Συνήθως σου δίνουν ένα σπίτι να μένεις τζάμπα και σου πληρώνουν τους λογαριασμούς.
Και το ΤΕΒΕ η οτι
Εσύ, μετακομίζεις η μένεις κοντά τους και όλα αυτά γίνονται πιο εύκολα.
Έχεις μπει στην πιο ωραία φάση της ζωής σου, είσαι και μικρός και μεγάλος μαζί,
το απολαμβάνεις.
Απο εκεί που εσύ ''ζήλευες'' αυτούς που έχουν δουλειά, τώρα σε ζηλεύουν αυτοί που τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και σου λένε αυτοί ''τι ανάγκη έχεις εσύ !''