Το Αθηναικό όνειρο

Τρώω πιτόγυρα στα Εξάρχεια.
Δίπλα μου παιδάκια 20χρονών,
μπερδεύουν τις γραμμές του μετρό,
δεν ξέρουν τίποτα μα και τα ξέρουν όλα.
Φοράνε μπλουζάκια απο τα Διάφανα Κρίνα
και είναι αξύριστοι.
Μέχρι πριν 2 χρόνια ήταν ''ο γιός της κυραΜαριγούλας'' απο την Λαμία,
που ντρεπόταν να κάνει ένα τσιγάρο γιατί θα το μάθαινε η μάνα του,
αλλά τώρα είναι όλοι τους αντράκια , μόνοι τους στην γοητευτική Αθήνα,
πίνουν 2 μπύρες και γίνονται κομμάτια,
στο μόνο μέρος της Ελλάδας που μπορείς να είσαι οτι ακριβώς γουστάρεις.
Σε λίγα χρόνια θα φύγουν, θα έρθουν άλλοι,
θα φοράνε πάλι μπλούζες Διάφανα Κρίνα και Μωρά στην Φωτιά,
θα λένε οτι ''να, κάποτε είμασταν και εμείς εκεί ! '',
την ώρα που το Mega θα τους κάνει παρέα με την προπαγάνδα του κάποιο κρύο βράδυ.
Θα θυμούνται εκείνη την απόλυτη ελευθερία του να μην δουλεύεις για χρήματα
και όλη μέρα να συζητάς φιλοσοφικές μαλακίες.
Και αυτό είναι το Αθηναικό όνειρο.
Μια ζωή γεμάτη στυλ, λίγο μποέμ, λίγο αργώ να μεγαλώσω, λίγο
άσε με μάνα σηκώνω μοικάνα και με μια αθωώτητα στα μάτια
που μου γαληνεύει την ψυχή μου και με κάνει να χαμογελώ.

Καλά είναι.