3 δημόσιοι υπάλληλοι που ξέρω - αληθινές ιστορίες

1. Ο Τάκης δουλεύει στον Δήμο.
Πηγαίνει στις 10 και φεύγει στις 1.
Δεν κάνει ποτέ υπερωρίες, δεν δουλεύει ποτέ Σ-Κ, δεν έχει καμιά ευθύνη.
Είναι ''υπάλληλος γραφείου'', δηλαδή τίποτα.
Είναι με σύμβαση εδώ και 5 χρόνια.
Δεν έχει κανένα αντικείμενο.
Παίρνει 650 ευρώ.
''Δεν μας μονιμοποιούν !'' μου παραπονιέται
''Δεν θα σας νομιμοποιήσουν ποτέ, κάνε κάτι άλλο πριν σε διώξουν !''
του λέω.
''Τι να κάνω μετά από τόσα χρόνια ;'' μου απαντάει.
''Τι, τι να κάνεις ρε μαλάκα, 29 χρονών είσαι!'' του είχα πει.
Το πρόβλημα με τον Τάκη είναι ότι έχει σταματήσει να σκέφτεται.
Έχει μπει στην νιρβάνα, στην αγκαλιά του δημοσίου και το μόνο που τον απασχολεί
είναι πότε θα πάει σπίτι να ...ξεκουραστεί.
Και να μην ήταν τεμπέλης έχει γίνει.
Δεν έχει κάνει ποτέ ''κανονική'' δουλειά.
Αμέσως μετά τον στρατό μπήκε στο Δημόσιο με σύμβαση.
Θα έχει πρόβλημα.

2. Ο Γιώργος είναι μόνιμος στο ναυτικό.
Πάει 2 με 3 φορές την εβδομάδα μόνο και ασχολείται μόνο με το facebook και την δεύτερη δουλειά του. Τις άλλες δυο καθημερινές είναι συνήθως στο εξοχικό του, εκτός Αθηνών. Αυτός είναι πιο έξυπνος, έχει ξεκινήσει και κάτι άλλο στο όνομα της γυναίκας του. Ο στόχος του ήταν να κάνει 3 παιδιά , να είναι πολύτεκνος.
Έτσι και αλλιώς για κάθε παιδί ο στρατός πληρώνει 80.000 ευρώ,
όταν το παιδί πάει στα 18.
Καλή μπίζνα τα παιδιά αν είσαι στο δημόσιο !!!
Θα έμενε μέχρι τα 50, θα έπαιρνε σύνταξη και εφάπαξ και
άντε πιάσε τον τον Γιώργο.
Εισοδηματίας θα ήταν.
Τώρα έχει ξενερώσει !
''Δεν θα πατάμε καν μέσα !'' μου λέει.
΄Έχουν ξεκινήσει μερικοί να μπαίνουν 1 φορά την βδομάδα μόνο
που είναι αναγκαστικά από το νόμο!''
''Ας μας πάνε στο στρατοδικείο!'' λένε.
''Να μας αποζημιώσουν να φύγουμε !'' μου λέει.
Ο Γιώργος είναι πονηρός ξέρει τα δικαιώματα του.
Και έχουν πολλά δικαιώματα στον στρατό.
Φτηνά δάνεια, επιδότηση βενζίνης, στρατιωτικά σουπερμάρκετ,
ιατρική κάλυψη για τις γυναίκες τους, ατελείωτες ειδικές άδειες διαφόρων τύπων.
Α, και ειδικά κονδύλια που μοιράζονται κάθε Πάσχα σε όλους πέρα από τον μισθό και το δώρο. Δεν τον κουνάνε ούτε τα κομάντα που λέει και το τραγούδι.

3. Ο Λάμπρος είναι και αυτός σε κάποιον Δήμο σαν τεχνικός με σύμβαση εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, νομίζω 6.
Παρ' όλο που είχε επιχείρηση να αναλάβει, προτιμάει τα 800 του δημοσίου από τις 3.000 που έβγαζε στην επιχείρηση του συγγενή του που δούλευε παλιά.
Πάει στον Δήμο αυστηρά 10 με 12 και που και που κάνει και μια δεύτερη δουλειά.
Κυρίως ασχολείται με τα χόμπι του παίζοντας μπάσκετ σε μια ερασιτεχνική ομάδα.
Είναι οκ τύπος, καλοπερασάκιας και παραδέχεται Ντι ''και πολλά παίρνουμε για αυτά που κάνουμε''
και ξέρει ότι ''δεν θα συνεχιστεί και για πολύ αυτό''.
Παρ' όλα αυτά, μου λέει ότι έχουν κανονίσει οι συμβασιούχοι αυτού του Δήμου να βρουν δικηγόρους
και να το πάνε νομικά το θέμα της μονιμοποίησης του.
''Γιάννη, αν τα καταφέρουμε δεν θα χρειάζεται να δουλεύω καθόλου'' μου λέει !
Θα πηγαίνει να χτυπάει κάρτα το πρωί και μετά θα είναι έξω ''και καλά'' για εργασίες
και αν προκύψει κάτι τους ειδοποιούν και ''έχει από αύριο ο θεός''.
Ο Λάμπρος είναι έτοιμος να μείνει εκεί ,αν τα καταφέρει, αλλά ξέρει και την κανονική ζωή και έχει plan B. Είναι έτοιμος και για τον πραγματικό κόσμο.

υ.γ - Το σημαντικότερο είναι ότι κανένας από τους παραπάνω δεν είναι ''το φτωχόπαιδο που βγάζει ένα κομμάτι ψωμί''. Καμία σχέση.Όλα τα φτωχόπαιδα που ήξερα, και πιστέψτε με ήξερα πολλά, δεν είχαν καμιά πρόσβαση σε Δήμους, Νομαρχίες και θέσεις Δημοσίου γενικότερα.
Τα ''φτωχόπαιδα'' τα θυμάμαι να λιώνουν στα συνεργεία της Σπύρου Πάτση από τα 15, να δουλεύουν σε κρεοπωλεία και οικοδομές, να πήζουν σε τυπογραφεία στον Ταύρο, να κουβαλάνε ξυλεία στα Πετράλωνα και να λιώνουν σε αποθήκες βιβλίων στα Εξάρχεια.