''μην δίνεις σημασία ''

Ο Νικολαίδης έφυγε, λένε στις ειδήσεις. Σκέφτομαι τις ταινίες του. Είναι μαζί με τον Γιάνναρη οι αγαπημένοι μου Έλληνες σκηνοθέτες. Οι πιο γνωστές του ταινίες (γλυκιά συμμορία, τα κουρέλια, ο χαμένος ) συμβολίζουν για μένα έναν ολόκληρο κόσμο. Ανάμεσα στο αληθινό και το φανταστικό, χορεύοντας σε ένα χρωματιστό όνειρο που όλα μπορούν να συμβούν και έναν εξοντωτικό εφιάλτη, φλερτάροντας με την προνομιούχα γενιά του ''γαμάω χωρίς προφυλακτικό'', ανάμεσα, ανάμεσα, ανάμεσα . Το μικρό μυστικό που με κάνει να νιώθω τους ήρωες του Νικολαίδη σαν παλιούς γνωστούς που το παράκαναν, είναι ότι όταν ήμουνα ρίκος-πιτσιρικός και ανέβαινα με το 051 στα Εξάρχεια στις αρχές του 90' , υπήρχαν πάντα στην άκρη του μπαρ όλοι οι πρωταγωνιστές του, όλες οι φιλήδονες γκόμενες και όλοι οι 35άρηδες που δεν χωράνε πουθενά και το σύστημα τους την έχει κάνει. Τους έχω γνωρίσει όλους αυτούς τους τύπους , τους έχω χαιρετίσει, έχουμε πιει ελεεινά ποτά μαζί. Μου φαινόντουσαν πολύ παράξενοι τότε , ίσως και ενδιαφέρον . Και ύστερα αυτοί οι τυπάδες χάθηκαν. Και από το '' Stand'' και από τις ''Συχνότητες'' .Όχι τώρα , εδώ και 10 χρόνια . Δεν ξέρω ,μπορεί όντως να τους φάγανε , όπως στην ταινία .Μπορεί και να φαγώθηκαν μόνοι τους , δεν λέω . Η μαγεία πάντως που κουβαλούσαν, αυτό το μελαγχολικό μυστήριο στα μάτια τους , μου λείπει πολύ απο τις μούρες του τώρα στο κέντρο .

''Μην δίνεις σημασία'', θα έλεγε ο τύπαρος ο Νικολαίδης .''It's only a movie'' .